سخته  به جایی برسی که دیگه نه هیچ اومدنی آرومت کنه و نه هیچ رفتنی نابودت

نبودنت چه فصلی از سال است که هم روزها و هم شب ها اینقدر طولانی شده اند ؟

می دانم که یک روز حوالی یک هرگز بزرگ به هم خواهیم رسید

روزها یکی پس از دیگری می گذرند و من هنوز منتظر فردا هستم تا تو بیایی

به فالگیر بگو خط عمرِ من کف دست هایم نیست … رد پاهای او را نگاه کند

سال هاست این ترازوی ۲کفه تعادل ندارد دست خالی و دل پر

بی تو هر کاری گریستن است حتی خندیدن

زندگی نوشتن ندارد وقتی تمام روزهای خدا من دارد ولی تو ندارد

تلخی قصه اونجاست که وقتی دلم سوخت  دلش خنک شد

آنجا نشسته ای و لبخند میزنی اما دستی تکان نمی دهی ای کاش آن قاب ، قاب پنجره بود

گاهی هم باید چشم ها را بست تا او که نیست شاید بیاید در خواب

این روزها خیلی چیزها دست من نیست مثل دست هایت !

زنده ام نه از جانی که مانده از استخوان های لجبازی که روی هم ایستاده اند

گاهی اونقدر خسته می شویم که خستگیمون در نمیشه درد می شه

میدانم دیگر برای من نیستی اما دلی که با تو باشد این حرف ها را نمی فهمد

آنکس که بهشتِ زندگی را برایت جهنم کرده مجبور است متقاعدت کند که: «بهشت جای دیگری است»